‘Ik bevind me in de laatste fase meisje’


Lifestyle / donderdag, september 24th, 2020

Het is een donkere zondagochtend 7:04 uur als ik met mijn koffer en tas op een bankje neerplof op de Overtoom in Amsterdam. Ik wacht op de tram richting mijn werk..

Rechts van mij zit iemand volledig ingepakt. Ik kan geen gezicht zien. Alleen donker getinte handen en als ik goed kijk witte gezichtsbeharing. Meneer draagt een dikke jas en heeft twee slaapzakken om zijn benen gewikkeld. Zijn handen trillen. Het lijkt alsof hij het ijskoud heeft… Ik hoor geknispel, kijk opnieuw naar rechts en zie hem een fles uit een tas pakken. Meneer draait de dop van een groene fles die eruit ziet als een fles rode wijn. Hij neemt een slok en ineens kijken we elkaar in de ogen….

Dhr: ‘Goedemorgen!’
Ik: ‘Goedemorgen meneer!!’
Ik: Heeft u het niet koud?
Dhr: ‘Nee hoor! Ik ben hier gaan zitten omdat ik niet verder kon lopen. Meestal zit ik in het park..’
Ik: Ooohhh…
Dhr: Tsja, ik heb COPD, het laatste stadium..
Ik: ‘Oh wat erg!’
Dhr: ‘Nee hoor, juist fijn’
Ik: ‘Ja? Is het mooi geweest? Bedoelt u dat?’
Dhr: ‘Ja.. Ik heb een prachtig leven gehad, veel moois gezien en prachtige mensen ontmoet’
Ik: ‘Ja?’
Dhr: ‘Ja echt. Het is geweldig geweest. En ook echt mooi geweest..’
Ik: ‘Ik ben blij dat u fijn terugkijkt op uw leven’
Dhr: ‘Ja ben echt dankbaar voor wat was’

…De tram komt eraan..

Ik merk dat ik ervan baal. Ik had nog even met deze meneer willen praten. Hij heeft iets over zich. Iets heel aandoenlijks. Hij komt heel attent en warm over. Zo dankbaar ook. Je moet hem hier eens zien zitten met zijn bibberende handjes, ingepakt en wel.. Ik bewonder deze man…

Dhr: ‘Ik wens je een fijne dag meisje!’
Ik: ‘Ik ga lekker werken’
Dhr: ‘Wat doe je als ik vragen mag?’
Ik: ‘Ik werk met dak- en thuislozen meneer bij HVO Querido..’
Dhr: ‘Oh, echt. Wat mooi! Ik heb ook bij HVO Querido gewoond. Locatie De Veste.’
Ik: ‘Oh dat ken ik wel meneer! Ik werk bij het Martien Schaaperhuis!’

Dhr: ‘Oh wat toevallig! Je doet mooi werk! Ik wens je een liefdevolle dag meisje!

Ondertussen sta ik met 1 been in de tram, mijn koffer al binnen, praat ik over mijn rechter schouder nog zo hard als ik kan..

Ik: ‘Ik wens voor u hetzelfde meneer!! Maak er een fijne dag van!’
Dhr: ‘Ga ik zeker doen. Jij ook he!’
Ik: ‘Het beste meneer!’

Ik stap in de tram en we zwaaien naar elkaar totdat we elkaar niet meer zien…

Ik ben geraakt..

Deze man… Zo ziek, zo dankbaar, sterft ergens buiten.. Alleen.. 0 veiligheid, geen geborgenheid en toch vol van liefde…

Wauw…

…..Ik denk dat dit ook weer een levensles was… Ze zitten wel vaker op bankjes! Wat een gesprek met een vreemde wel niet kan doen en wat een kracht er dan toch in een groet schuilgaat zeg… We zouden allemaal eens wat vaker die telefoon in onze zak moeten houden en de ander wat vaker aankijken en gedag zeggen….

Ik weet het zeker! De komende tijd ga ik dat in ieder geval nog meer doen dan dat ik al deed…!

One Reply to “‘Ik bevind me in de laatste fase meisje’”

  1. Zekers mooi .
    En ja het zou super fijn zijn als mensen de telefoon meer weg laten.
    Samen praten .
    Helaas gebeurd dat weinig ik zie het op het werk.
    Ze vragen aan je hoe het gaat maar als je je verhaal doet beginnen ze ergens anders over.
    Jammer .

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *