Island boy – de reis richting Caye Caulker

Wat een heerlijk mannetje ben jij zeg! Kijk jou nou liggen op de schouder van die oudere man, ik denk jouw opa. Een donker huidje, grote diepbruine ogen, een hoedje dat door de wind wat op en neer fladdert met daaronder een stralend koppie. Jij ziet er gelukkig uit en er is een serene rust om jou heen. Ik volg jou elke seconde, omdat ik mijn ogen gewoon niet van je af kan houden. Jij kleine island boy!

Easygoing sleepy man op mijn been

Dan ineens voel ik wat tegen mijn been. Die man in zijn oude kloffie die net nog naast mij zat is gaan liggen en ligt nu lekker strak met zijn koppie tegen mij aan. Het lijkt een weloverwogen keus van ‘m en het lijkt hem totaal niet te boeien. Ik zie en hoor wat vrouwen giechelen en wijzen. Meneer is ondertussen met mond open tegen mij aan in slaap gevallen. Ik lach en knipoog naar die vrouwen en probeer zo min mogelijk te bewegen zodat mr. lekker door kan slapen.

In de verte zie ik een eilandje. Dat moet Caye Caulker zijn! Het water waarop we varen is azuurblauw. Prachtig! Als heaven on earth.

Meneer ontwaakt uit zijn coma en kijkt niet eens op of om. De vrouwen zeggen iets in de trant van ‘haha jij oude snoepert, lekker tegen dat blonde meisje aan geslapen?’ Ik lach opnieuw en zwaai naar ze.

Bijzonder lieve, relaxte rasta’s

Een warm welkom van mannen die onze zware tassen van de boot slepen. Een man op een fiets vraagt ons waar we heen willen. ‘To a hostel… do you know one?’ Hij wist er wel één. Hij vraagt ons of we een golfkarretje nodig hebben om er te komen, maar nee dank u, elke euro telt. Wij lopen wel, zo ver kan het niet zijn. We zijn benieuwd of hij ons geld zal vragen om ons richting het hostel te begeleiden, maar nee. Hij fietst lekker rustig naast ons en vertelt wat over het eiland. Hij doet dit voor de fun en hij helpt zo de hosteleigenaren én ons. Hij wil er geen cent voor hebben. Wat een lieverd!

Go slow, go slow. Go SLOOHOOOWW!’

Het is bijzonder wat een rust je voelt. Het gevoel dat ik kreeg op de boot is er nog altijd. Eer ik dit besef roept er een jongeman, die op Bob Marley lijkt, GO SLOW LADIES, GO SLOW! Geloof me… met 18 kilo op mijn rug (ja, ja veeeeel te veel), 36 graden en de zon op mijn gezicht, liep ik écht niet snel. Maar volgens de mensen hier op dit eiland, de volgende passant riep het namelijk ook, lopen we veel en veel te snel.

Het duurde maar één dag om te ‘onthaasten’ op dit eiland. We boekten nog wat extra dagen hier, omdat we zo enorm genoten van de rust en de hartelijke mensen. Het maakt hier werkelijk allemaal niks uit. Hoe je eruit ziet, of je wat aan hebt of juist niks. Alles is goed en alles op zijn tijd. Overal zie je de teksten ‘No shirt, No shoes… No problem’ en voor het geval je het zou vergeten ‘Go Slow’.

Je treft hier geen auto’s. Het enige wat je treft zijn boten, golfkarretjes, een paar fietsen, hartelijke creoolse mensen en een heerlijke reggae beat. Ze nemen hun slogan uiterst serieus!

Dankbaar ben ik dat ik dit eiland en de prachtige mensen die daar wonen mocht ontmoeten.

If I could turn back time…..