Het eerste land doorkruist

In de verte kan ik Thailand nog net zien liggen. Maleisië komt dichterbij… Ik ben gewoon al onderweg naar een volgend land!

Met wat ongeloof scroll ik door mijn fotoalbum op mijn telefoon en check ik polarsteps waar ik de afgelopen 30 dagen mijn updates en foto’s heb gepost. Wat was Thailand fijn zeg!

Vol goede moed

Voor de eerste keer voor onbepaalde tijd in mijn uppie op reis. Ik kon er geen voorstelling van maken.
Thuis droomde ik wel eens weg en dan zag ik mezelf met mijn backpack door de Thaise straten struinen.
Ik had vertrouwen in deze reis. Ik had goede verhalen gehoord en immers eerder ervaren dat je met backpacken veel mensen ontmoet en feitelijk nooit alleen hoeft te zijn als je dat niet wil.
Tóch gingen er wel eens gedachten door me heen als ‘Wat als ik wél alleen ben en mezelf eenzaam voel?’, ‘Wat als ik ziek word en niet weg kan?’ Ik denk dat die angst er een beetje bij hoort en ik ben ontzettend blij dat ik die angstige gedachten niet heb laten bepalen dat ik niet moest gaan. De positieve gedachten heb ik meer aandacht gegeven en hen liet ik maar al te graag toe. Ze stemde mij hoopvol en gaven mij vertrouwen. En terecht blijkt nu!

De eerste 30 dagen zijn verstreken. Knip een keer met je vingers en land nummer 1 is doorkruist. De tijd vliegt! Des te meer reden om elk moment zo bewust mogelijk mee te maken en maximaal te genieten.

Onzeker, gelukkig én trots

De eerste tijd voelde ik mezelf af en toe heel onzeker en onwennig. Vooral bij aankomst op Bangkok AirPort en op momenten dat ik op doorreis was naar een nieuwe plek waar je weer ‘opnieuw moet beginnen’.
Op Bangkok kwam ik aan op een huge vliegveld, waar ik alleen en meteen verdwaald was. Ik voelde mijn hartslag versnellen en merkte dat ik wat angstig werd. Terwijl ik zocht liep ik langs een spiegelwand waar ik mezelf zag lopen met die tassen op mijn lijf. Ik kijk mezelf aan en ik werd bewust van het feit dat ik gewoon in Thailand loop en dat mijn avontuur begint! Dat besef stemt me ineens weer gelukkig en trots.

Op dat moment zie ik in de verte een jongen die in mijn vliegtuig zat. Hij kijkt druk om zich heen en lijkt ook te zoeken. Ik loop gauw naar hem toe en stelde voor om samen te zoeken. Weg was het angstige gevoel en Hallo Tamir! Deze jongen heb ik in Bangkok zelf en later nog 4 dagen in Chiang Mai gezien. Zo zie je maar!

Spanning ingeruild voor nieuwsgierigheid

Al doende leer je. Zo leer je bijvoorbeeld dat die nieuwe plekken helemaal niet zo eng zijn, dat daar ook gewoon weer leuke mensen aan het reizen zijn en dat het vervoer weer goed geregeld is.
Deze gevoelens wisselde af met een trots en zeker gevoel. In plaats van de spanning die ik eerst voelde als ik weg moest op een ‘vertrouwde’ plek heb ik nu steeds zin in het nieuwe avontuur en ben ik vooral nieuwsgierig en benieuwd wat er nu weer allemaal in het verschiet ligt. Bijzonder genoeg voel ik me steeds snel thuis, loop ik overal rond alsof ik er al jaren woon en groet ik iedereen die ik tegen kom met een big smile. Het geeft een bepaalde kick waar ik zo ver nog geen genoeg van kan krijgen.

Tijd voor jezelf moet je soms op creatieve wijze maken

Bijzonder hoe snel en makkelijk je contact legt als je alleen reist. Ik lijkt wel een magneet. Tijd voor jezelf en echt even alleen zijn blijkt lastiger dan nieuwe mensen ontmoeten. Na drie weken non-stop met reisgenootjes te hebben opgetrokken wil ik écht even alleen zijn. Ook al is het maar een bootreisje van een uur. Net als ik dat heb bedacht en mezelf installeer komt die jongen die net achter me in de rij stond naast me zitten en houdt zijn mond niet meer. Zo leer je dat je een volgende keer beter naast een Aziatisch of Frans stel kan gaan zitten, ook al zijn er nog 80 plekken vrij. Zij houden sowieso hun mond! En zo bleek. Yeahhh! Tijd voor mezelf!

Up to date houden van het thuisfront

Tot op heden heb ik veel contact gehad met familie, vrienden en vriendinnen. Nog geen heimwee! Ik kan me niet voorstellen dat ik snel terug zal keren. Daarnaast houd ik iedereen via Instagram en Polarsteps op de hoogte van mijn dagelijkse bezigheden en de mooiste plekjes. Mijn dagen zijn lang en vol met activiteiten. Ik had verwacht veel meer tijd te hebben voor het schrijven van blogs, maar integendeel! Tijdens lange reizen in minivans met haarspeldbochten is de focus op de weg wel zo handig én op plaats van bestemming heb je weer zoveel te doen dat momentjes van stilte en rust zeldzaam zijn. Die moet je dus maken en dat is dan weer zonde van de mooie plek waar je bent en die je graag wil ontdekken. Het is even zoeken naar een juiste weg en balans. Ik merk wel dat ik iemand ben die regelmatig net even die twee dagen langer ergens blijft zitten om het net even wat rustiger aan te doen.

Besefmomentjes creëeren

Af en toe moet ik echt even stil staan bij alles wat ik mee maak of mee heb gemaakt om bewust te worden van de mega mooie ervaringen. Deze mogen niet zomaar aan me voorbij gaan, dus af en toe ben ik bewust een paar minuten stil om alles om me heen écht even waar te nemen en tegen mezelf te fluisteren hoe ongelofelijk tof het is dat ik hier ‘alleen’ ben.

Tijdens zo’n besefmomentjes heb ik mezelf regelmatig intens gelukkig gevoeld. Onbeschrijfelijk fijn. Ik betrap mezelf op tranen van geluk als ik achterop een scooter zit en prachtige landschappen trotseer, lieve mensen naar me zwaaien, de zon in mijn gezicht schijnt en ik afscheid neem van bijzondere mensen waar ik mooie herinneringen mee heb gemaakt. Dit gevoel is onbetaalbaar en ik ben super dankbaar en gelukkig dat ik dit avontuur ben aangegaan én dat het mogelijk is voor mij om dit te doen.

Zo ver kan ik het alleen maar aanbevelen. Aan iedereen!